จากเหตุการณ์เมื่อวาน
...
ก่อนขึ้นเวรไม่ได้นอน
ช่วงอยู่เวรว่างก็ทำงาน Conference ต่อ ไม่นอน
พอ Conference ก็เบลอ พูดผิดๆ ถวกๆ
พอพูดจบ
พี่พยาบาลซีเนียร์คนหนึ่ง ก็เสนอหัวหน้าว่า
"พี่ให้น้อง ทำเยอะจัง" แล้วหันมาถามวาวว่า "จำได้หมดมั้ย"
ยิ้มเจื่อนๆ แล้วส่ายหน้าเบาๆ
หัวหน้าบอกว่า "เยอะยังไง แค่ก๊อบวาง"
ก็เพราะเวลามันน้อย ถ้าไม่ทำแบบนี้ ก็ไม่ทันน่ะสิ
จะมากน้อย ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ปริมาณ
แต่คุณภาพต่างหากที่สำคัญ
เรื่องของเรื่องคือ วาวทำงานไม่มีคุณภาพนั้นแหล่ะ
วาวจำไม่ได้...
Conference ครั้งหน้า ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อเนอะ
เพราะพี่หัวหน้าบอกว่า..
"พวกเธอ ต้องทำ Conference ไปจนกว่าจะมีน้องใหม่เข้าทำงานนั่นแหล่ะ"
...................
วันนี้ให้ยาคนให้ผิดอีก
โชคดีที่มื้อ 9 น. คนไข้ยังไม่ได้ทานยาไป
(วาวเอายามื้อ 9น. มาแจกเป็นมื้อ 7น.)
เลยเอามื้อ 7น. มาให้คนไข้ตอน 9น.
แล้วแจ้งญาติเรื่องการให้ยาผิด กล่่าวคำขอโทษ
วาวจะไม่โทษตัวเอง เรื่องที่ทำพลาดครั้งนี้ที่ให้ยาผิด
เพราะวาวไม่ได้นอนเลย
และจะไม่โทษตัวเองในเรื่องที่ไม่ได้นอน เพราะทำ Conference ด้วย
เพราะวาวทำเต็มที่แล้ว และไม่ได้ละเลยต่อหน้าที่
วาวทำงาน และวาวเอามาแก้
ในระยะเวลาอันเพียงแค่นี้ วาวทำดีที่สุดแล้ว
โทรไปคุยกับแม่
แม่บอกให้ดูแลสุขภาพบ้าง แค่ไหนแค่นั้น ไม่ต้องฝืน
ร่างกายเราเหมือนแบตก้อนเล็กๆ ไม่เหมือนคนอื่นที่ร่างกายใหญ่โตนะ
เล่าเรื่องนี้ให้พี่อีก 2-3 คนฟัง
ทุกคนให้คำแนะนำที่ดีมาก และวาวรู้เลยว่า
พวกเค้ารักวาว และเป็นห่วงวาวจริงๆ
เวลาเจอเหตุการณ์เลวร้าย
พอมานั่งมองดูดีๆ ก็มีเรื่องดีๆ ซ่อนอยู่เหมือนกันนะ
อย่างน้อยๆ ก็ได้รู้ว่า
"ยังมีคนเคียงข้างเราอยู่เสมอนะ"
ขอบคุณนะคะ :)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น