24 : Conference

จากเหตุการณ์เมื่อวาน

...

ก่อนขึ้นเวรไม่ได้นอน

ช่วงอยู่เวรว่างก็ทำงาน Conference ต่อ ไม่นอน

พอ Conference ก็เบลอ พูดผิดๆ ถวกๆ

พอพูดจบ

พี่พยาบาลซีเนียร์คนหนึ่ง ก็เสนอหัวหน้าว่า

"พี่ให้น้อง ทำเยอะจัง" แล้วหันมาถามวาวว่า "จำได้หมดมั้ย"

ยิ้มเจื่อนๆ แล้วส่ายหน้าเบาๆ

หัวหน้าบอกว่า "เยอะยังไง แค่ก๊อบวาง"

ก็เพราะเวลามันน้อย ถ้าไม่ทำแบบนี้ ก็ไม่ทันน่ะสิ

จะมากน้อย ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ปริมาณ 

แต่คุณภาพต่างหากที่สำคัญ

เรื่องของเรื่องคือ วาวทำงานไม่มีคุณภาพนั้นแหล่ะ

วาวจำไม่ได้...

Conference ครั้งหน้า ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อเนอะ

เพราะพี่หัวหน้าบอกว่า..

"พวกเธอ ต้องทำ Conference ไปจนกว่าจะมีน้องใหม่เข้าทำงานนั่นแหล่ะ"

...................

วันนี้ให้ยาคนให้ผิดอีก

โชคดีที่มื้อ 9 น. คนไข้ยังไม่ได้ทานยาไป

(วาวเอายามื้อ 9น. มาแจกเป็นมื้อ 7น.)

เลยเอามื้อ 7น. มาให้คนไข้ตอน 9น.

แล้วแจ้งญาติเรื่องการให้ยาผิด กล่่าวคำขอโทษ

วาวจะไม่โทษตัวเอง เรื่องที่ทำพลาดครั้งนี้ที่ให้ยาผิด

เพราะวาวไม่ได้นอนเลย

และจะไม่โทษตัวเองในเรื่องที่ไม่ได้นอน เพราะทำ Conference ด้วย

เพราะวาวทำเต็มที่แล้ว และไม่ได้ละเลยต่อหน้าที่

วาวทำงาน และวาวเอามาแก้

ในระยะเวลาอันเพียงแค่นี้ วาวทำดีที่สุดแล้ว

โทรไปคุยกับแม่

แม่บอกให้ดูแลสุขภาพบ้าง แค่ไหนแค่นั้น ไม่ต้องฝืน

ร่างกายเราเหมือนแบตก้อนเล็กๆ ไม่เหมือนคนอื่นที่ร่างกายใหญ่โตนะ

เล่าเรื่องนี้ให้พี่อีก 2-3 คนฟัง

ทุกคนให้คำแนะนำที่ดีมาก และวาวรู้เลยว่า 

พวกเค้ารักวาว และเป็นห่วงวาวจริงๆ

เวลาเจอเหตุการณ์เลวร้าย

พอมานั่งมองดูดีๆ ก็มีเรื่องดีๆ ซ่อนอยู่เหมือนกันนะ

อย่างน้อยๆ ก็ได้รู้ว่า

"ยังมีคนเคียงข้างเราอยู่เสมอนะ"

ขอบคุณนะคะ :)

23 : First Time

บล็อคนี้ แอบอู้ทำ Conference มาเขียนโดยเฉพาะ

(ดูภูมิใจ 555)

เรื่องของเรื่องคือ เพื่อนสนิทมากๆ สมัยมัธยมรับปริญญา

ซึ่งตอนวาวรับปริญญา เพื่อนก็นั่งรถมาหลายร้อยกิโลเพื่อมางานวาว

ถึงคราวที่เราต้องไปงานรับปริญญาเธอบ้าง

โทรขออนุญาติพ่อกับแม่ จะเดินทางไป กทม. ในช่วง 8-10 พ.ย.

ซึ่งได้รับอนุญาติให้ไปได้ 

โดยเหตุผลส่วนนึงคือ พ่อแม่เราเองก็สนิทกัน

ก่อนจะเล่าถึงการเดินทาง

วาวต้องขอเวร เพื่อลาไปงานรับปริญญา

แน่นอนว่า อายุงานไม่ถึง ไม่สามารถขอวันเว (วันหยุดพักร้อน) ได้

จึงต้องขอเลื่อนวันออฟ ให้ติดๆ กัน

วาววางแผนขอวันออฟล่วงหน้ากับพี่หัวหน้าพยาบาลถึง 2 เดือน

โดยที่ไม่รู้ว่า มีสมุดขอเวร อยู่ที่ต้องเขียนขอเวรล่วงหน้าได้

เป็นความเข้าใจผิดว่า ทุกๆเดือน หัวหน้าเป็นคนจัดเวร

เลยกลายเป็นว่า หัวหน้ามาแก้เวรให้วาว ตอนเวรเดือน พ.ย. ออกแล้ว

กลายเป็นว่า เวรพี่ๆ ค่อนข้างจะไม่สวยงามเท่าไร

(ต้องต่อเวรกัน)

ขอโทษพี่ๆด้วยนะคะ คราวหน้าวาวจะเขียนขอเวรลงสมุดนะ :(

การเดินทางไปงานรับปริญญาครั้งนี้

เรียกได้ว่า เป็นการเดินทาง "ครั้งแรก" ในหลายๆ เรื่องเลย

ตื่นเต้นมาก

ครั้งแรกของการขึ้นเครื่องบิน

วาวจองตั๋วของสายการบิน Thai Lion Air ไปกลับ

โดยมีพี่คนนึงไปรับและส่ง พร้อมทั้งอธิบายวิธีการขึ้นเครื่องอย่างคร่าวๆ

ตอนที่พี่เค้าส่งวาวเข้าเกจไป ใจแอบหวิวๆ เหมือนกันนะว่าจะทำได้ไหม

เอาเข้าจริงๆ ก็ไม่มีอะไรแฮะ

เรื่องการกลัวความสูงนี่ ไม่เป็นผลเท่าไร เพราะนั่งริมทางเดิน

เรื่องหูอื้อ

คือก่อนมาเดินทางวาวต่อเวรเช้า ดึก แล้วนั่งเครื่องตอนบ่ายเลย

สรุปคือ ได้นอนน้อยมากๆ ราวๆ 2-3 ชม. เอง

พอเครื่องขึ้นปุ้บหลับสนิท ขนิดตื่นขึ้นมาคอเคล็ด แบบไม่รู้ตัว

หลับสนิท ไม่ได้ยินเสียงเครื่องเพราะหูอื้อตลอดการเดินทาง

ตื่นขึ้นมาหาวปุ้บ ดูแตกดังโป๊ะ เสียงเครื่องบินเข้าหูดังมากค่ะ 555

ลงจากเครื่องที่สนามบินดอนเมือง เดินไกลมากกกกกก

มาถึงตรงสานพานที่โหลดกระเป๋า ก็หาไม่เจออีก

ยืนก่งก๊งอยู่นาน ถึงรู้ว่า ทางสายการบินเค้าเก็บไว้ให้ค่ะ 

เจอเพื่อนก็พาไปนั่งแท็กซี่ เอาของไปเก็บที่โรงแรม

ไปถึงโรงแรมก็อึ้งๆ นะ คือ จะหรูหราไปไหนวะเนี่ย

คือค่าโรงแรม 2800/2 คืนอ่ะ คือแบบ 555

เก๋อ่ะ นอนหลับสบายมาก

จากนั้นก็ไปเที่ยวค่ะ

ที่เที่ยวก็มีแต่เรื่องของกินนะ

เริ่มตั้งแต่ ส้มตำ แซ่บวัน รัชดา

ฮันนี่โทส After you เซ็นทรัลลาดพร้าว

ไปกินเมนูของหวานที่ร้านมูนเน่ ที่สยาม

จบด้วยผัดไท ประตูผี

กลับถึงโรงแรมตีหนึ่ง เดินทางกลับด้วยรถไฟฟ้าเที่ยวสุดท้าย

ของกินที่กล่าวมาข้างต้น เป็นครั้งแรกทั้งหมด

รวมทั้งการนั่งรถไฟฟ้า BTS MRT ด้วย

(บ้านนอกจริงๆ)

เช้าวันที่สอง ไปงานรับปริญญาแต่เช้า

กลับมาสลบตอนเที่ยง ถึงบ่ายสาม

นัดพี่คนนึงในเกม Ingress แลกคีย์ภารกิจไว้

คือคุยกันมาเกือบสิบปีแล้ว กับพี่คนนี้

ตอนนนั้นวาวอยู่ ม.สอง พี่เค้าเรียนปีหนึ่งฮะ

ตอนเจอกัน พี่เค้ายิ้มๆ แล้วบอกว่า

"โตขึ้นเยอะเลยนี่"

ตายละ พี่ วาวก็ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ดิ จะให้เด็กตลอดได้ไง 555

Agent : Riryokyu Saynet

พี่เค้าพาไปกิน MK เซ็นลาด แล้วตีเสาตามทางนิดหน่อย

กลับมาโรงแรม กลิ้งๆ แปบนึง

ก็ไปกินของแถวๆ เกษตร (จำไม่ได้ว่าที่ไหน 555)

อร่อยดี

ขอบคุณพี่ไอติมและครอบครัวนะคะ

ครอบครัวพี่อบอุ่นมาก

ครอบครัวพี่ ทำให้วาวรู้สึก Home Sick ขึ้นมาเฉยๆ

อาจจะเป็นเพราะเจ้า "สดใส" แมวที่บ้านพี่ก็ได้

เช้าวันที่สาม เดินทางกลับ

วาวหาคริสปี้ครีมที่สนามบินไม่เจออ่ะ

เสียใจ

สรุปการเดินทางครั้งนี้สนุก

รู้สึกเป็นอิสระจากพ่อแม่ ญาติพี่น้อง 555

จะไปไหน จะทำอะไรก็ได้ มีความสุข

ว่าแล้วก็อยากเที่ยวอีกนะ

ปีหน้าไปไหนดี?